reflectie op jezelf

Internationaal Fotofestival Noorderlicht 2009: Human Conditions

Voor ik het artikel had gelezen zag ik een aantal foto’s die me heel erg aangrepen. Boven aan de pagina een grote foto van iemand die een kinderhoofdje uit het puin haalde. Links nog een drietal kinderlijkjes en rechts onder een persoon die word weggesleept en een bloedspoor nalaat. Als je deze foto’s ziet is het eerste wat door je heen gaat wie heeft dit die mensen aan gedaan en überhaupt aan kunnen doen, en waarom zijn deze foto’s gemaakt.

Aan de ene kant luguber en aan de andere kant goed dat het getoond word. Wat mensen elkaar eigenlijk aan kunnen doen. Ik vind het acceptabel dat ze dit ook laten zien op een foto festival aangezien het thema is Human Conditions. Zo zou het mensen is goed aan het denken kunnen zetten met de vraag: waarom?

Toen ik de tekst ging lezen ben ik niet echt van mening veranderd. Ik vind het nog steeds erg goed om ook deze beelden aan mensen te laten zien. En ook op de manier hoe het fotofestival Noorderlicht het presenteert. De tentoonstellingwanden zijn grote hekwerken van ijzerdraad om zo meer openheid te creëren. En de ruwheid van het materiaal past goed bij het thema Human conditions. Alsof het Noorderlicht wil zeggen: de menselijke beschaving staat nog in de steigers. Persoonlijk vind ik het erg jammer dat ik niet zelf heb kunnen kijken bij het fotofestival noorderlicht 2009. Want ik denk dat, dat wel een hele ervaring was geweest aangezien deze 3 foto’s mij al erg aangrepen.

Herman Nitsch

In de les al is een keer besproken Herman Nitsch. Toch haal ik hem ook nog eens een keertje naar voren, met een interview die ik had gevonden in het NRC next.

Herman Nitsch, door een groot aantal mensen niet gezien als kunstenaar maar als baarbaar. Onder een van deze mensen val ik nu ook nog. En ik vraag me af of dit gaat veranderen na het lezen van het interview.

Op de grote foto staat hij helemaal onder het bloed. Wat ik er van vind luguber, smerig en dier onterend. Ook erg raar dat dit valt onder de norm kunst. En dat mensen hier echt van kunnen genieten om naar te kijken. Want hij doet deze voorstellingen als 47 jaar lang, dus die mensen moeten er wel wezen.

Een beest opensnijden en dan de ingewanden er uithalen en die weer over mensen leggen. Ik snap niet helemaal wat hij daar mee wil bereiken. En wat er in zoon iemands hooft om zou moeten gaan om dat te doen. Zouden wij dan ook iemand een blauw oog mogen slaan en het kunst noemen. Of een mens opensnijden op de manier hoe het vroeger misschien zou worden gedaan als offerritueel. Want als je dat bij een dier mag doen waarom niet bij een mens. Beiden is het toch eigenlijk net zo erg. Dieren zijn ook levende wezens die zoiets niet verdient hebben.

Of mijn mening veranderd is na het lezen van de tekst? Misschien een heel klein beetje. Ik snap wat hij wil laten zien en misschien ook wel waarom hij het doet. Maar persoonlijk vind ik dat dit ook op een andere manier aangepakt zou kunnen worden, zodat het niet zo onterend is en smerig. Misschien in 3d beelden of schilderijen. En je hebt natuurlijk ook nog film en foto’s. Want wat je tegenwoordig wel niet kan bewerken op de computer om dezelfde bloederige effecten te krijgen.

Zelf zou ik nooit naar een optreden willen gaan van Herman Nitsch. Ik denk niet dat ik dat kan aanzien.

Folkert de Jong en zijn beelden van piepschuim

Dit artikel heb ik gevonden ik het dagblad van het noorden. Voor mij nog een onbekende kunstenaar Folkert de Jong. De foto’s spraken mij aan omdat het menselijke beelden waren met een echte uitdrukking. Dat kan je goed zien op het kleinere plaatje van de twee witte figuren met hoeden op. Maar door de twee foto’s te bekijken kan ik nog niet een hele goeie indruk krijgen met wat de Jong probeert te zeggen met zijn kunst. Ik was dus ook erg geïnteresseerd in het lezen van het artikel.

Na het verhaal gelezen te hebben. Vind ik het erg knap hoe hij de beelden heeft gemaakt van piepschuim en PUR, en toch z’n goede uitdrukking te hebben kunnen geven aan de figuren. Maar door de tekst die iemand anders geschreven heeft met zijn interpretatie, heb ik het nog steeds niet echt goed begrepen wat de kunstenaar probeert te vertellen. En ik was ook nog erg geïnteresseerd om meer dingen van de Jong te bekijken. Daarom ben ik zondag 25 oktober naar zijn expositie ‘’Circle of Trust’’ geweest in het Groninger museum, om zo meer te weten te komen en te zien.

Na het museum bezoek begreep ik meer van zijn kunst. Want met zijn werk wilde Folkert de Jong echt iets vertellen. Zijn onderwerpen waren macht, geweld, rampspoed en andere verontrustende aspecten van de menselijke omstandigheden in de geschiedenis. Door zijn kunstwerken wil hij ons mee slepen in die wereld waar het bizarre en het kwetsbare samenkomen. Hij schotelt ons een hoeveelheid aan beeldende scènes voor, die wij zelf aan elkaar moeten rijgen. Er ontstaat dan ruimte voor eigen gedachten, dromen en angsten.

Zo vond ik het de foto die ook te zien was in het kranten artikel heel bijzonder, genaamd:The Peckhamiam Mimic, Fourth and Fifth Commandment. De 2 wit gekleurde vrouwen, door de foto niet te zien wat de Jong bedoeld. Mijn gedachten waren gewoon 2 uitnodigende personen, misschien straat-acteurs met hun hoge hoeden. Maar door het kunstwerk in het geheel te zien in het museum, en de gedachte er achter te lezen ,bleek het toch een andere betekenis te hebben. Het stond namelijk voor NAZI- Duitsland. De 2 vrouwen te zien op de foto moest een acteur en regisseur voorstellen uit die tijd. De ene was voor de nazi’s de ander tegen. Achter de vrouwen lagen omgevallen bomen, wat je ook kon zien als omgevallen pilaren. En een stukje verder op stond nog een vrouw die je uitnodigde om te gaan zitten in een viertal stoelen. De stoelen stonden zo opgesteld dat het van boven af een hakenkruis vormde. De stoelen stonden voor een foute heren club.

De vraag die gesteld werd bij dit kunstwerk was: Als de nazi’s hadden gewonnen wie was in onze ogen nu goed en fout geweest?

Mijn gedachte bij dit kunstwerk kwamen door de kleine foto helemaal niet overeen met wat de kunstenaar bedoelde.

De expositie in het Groninger museum was echt erg mooi. En ik ben blij dat ik er heen ben gegaan om meer van deze kunstenaar te weten te komen. Dus een aanrader om heen te gaan en een middag voor uit te trekken. De expositie is nog te bezichtigen in het Groninger museum tot en met 11 april 2010.

Museum bezoek Amsterdam

Met een groepje meiden uit mijn klas heb ik een bezoek gebracht aan het museum Foam en Montevideo in Amsterdam.

Het Foam

In het Foam waren exposities te vinden van onder andere Charlotte Dumas en Leonie Purchas.

In de krant waren er veel aankondigingen en positieve berichten over de kunstenaar/fotograaf Charlotte Dumas. Dus ik was heel erg benieuwd hoe haar collectie aan foto’s er uit zou zien. Wat ik in het museum zag van haar werk waren foto’s van dieren. Aangezien het haar bedoeling was om de foto’s meer om de uitdrukking te laten gaan dan om het dier, en ons wou laten meeslepen in het gevoel en sfeer van de foto. Vond ik dit bij alle foto’s niet even geslaagd.

Ik ben door de fotografie van Charlotte Dumas niet echt geïnteresseerd geraakt in de wereld van fotografie. En na deze toch wat kleinere expositie vroeg ik me erg af wat de rest van het museum mij zou brengen.

Verder op in het museum was nog een expositie te vinden van Leonie Purchas. Zij maakt foto’s van families. Ze brengt de betere en slechtere tijden in beeld. Zo had ze in deze expositie “In the Shadow of Things”voor haar eigen familie gekozen. Zij fotografeert het geïsoleerde leven van haar moeder, Bron, partner David en hun zoontje Jake. De familie woont in een afgelegen huis omgeven door velden en bossen. Bron kampt al jaren met depressies en een obsessief-compulsieve stoornis (OCD). Kenmerkend voor deze ziekte zijn dwanggedachten of dwanghandelingen die in botsing komen met het normale gedrag van betrokkene, de sociale activiteiten of de relaties. Zo zijn de verhuisdozen van 10 jaar geleden nog steeds onuitgepakt en liggen overal door het huis stapels spullen. Haar moeder Bron is een trotse vrouw die zich schaamt voor de huiselijke situatie en bijna niemand in haar leven en huis laat.

Dit verhaal was voor je alle foto’s ging bekijken, te lezen. Ik vond het heel knap dat ze durfde haar eigen familie naar voren te halen. Door het verhaal te hebben gelezen en dan alle foto’s te hebben bekeken, werd je erg meegesleurd in de beelden. Het was heel bijzonder en aangrijpend. Ook naast de foto’s waren er ook nog geluidsfragmenten, filmpjes en brieven over en van haar familie te vinden. Het was erg mooi en een echt aanrader om bij haar expositie een kijkje te gaan nemen. Door deze expositie heb ik wel meer respect gekregen voor de kunststroom van fotografie. En ook ben ik nu meer geïnteresseerd.

Montevideo

Vanuit het Foam zijn we naar het Montevideo gegaan. Het Montevideo is niet echt een museum maar een instituut voor Mediakunst. Montevideo ondersteund de media kunst op drie gebieden: presentatie, onderzoek en conservering en biedt via faciliteiten een uitgebreide dienstverlening voor kunstenaars en kunstinstellingen.

In Montevideo waren veel verschillende dingen te zien. Zoals oude video games zo gedeprogrammeerd dat je niet meer kan winnen en zwaar gefrustreerd raakt tot aan een film die bestond aan een opgerekte strook pixels zodat je, je eigen verbeelding goed op de proef kon stellen onder het kijken van de film.

Ik vond dit een erg leuk instituut door alle diversiteit die je er tegenkwam. Het gaf je een goed idee wat je allemaal wel niet kon doen met beeld en geluid. Ik wist namelijk in het begin niet echt goed wat ik er van moest verwachten en het leek me niet een heel bijzonder leuk museum. Maar nu ik er een bezoekje heb gebracht heeft het mijn gedachte voor dit soort media kunst wel veranderd. Het was leuker dan dat ik had verwacht.

Conclusie Museum bezoek Amsterdam

Beide musea waren erg klein. Maar het was wel leuk om heen te gaan. In eerste instantie kon Charlotte Dumas niet echt mijn interesse voor fotografie vergroten maar na de expositie van Leonie Purchas vond ik het wel heel erg interessant wat je wel niet allemaal kunt bereiken met het maken van foto’s. Het Montevideo was ook leuk door de diversiteit die ze daar hadden. Je kon bij veel dingen je fantasie gebruiken en het bracht je veel inspiratie voor wat je zelf misschien is zou kunnen doen en maken.